موسسه گنجینه سرزمین پارس

دو دریاچه طشک و بختگان در فاصله 10 کیلومتری غرب شهر نی ریز قرار دارد و از بزرگترین و پرآب ترین دریاچه های کشور به شمار می روند؛ این دو دریاچه از هم فاصله ای ندارند و در برخی از سال های پرباران به هم می پیوندند.

دریاچه های طشک و بختگان و مناطق کوهستانی بین آن ها همراه با جزایر متعددی که در این دریاچه ها وجود دارند، مجموعه بسیار باارزشی را به وجود آورده اند.

مهم ترین منبع تامین کننده آب این دریاچه ها، آب رودخانه های کُر و سیوند می باشد؛ این دو رودخانه در محل پل خان مرودشت به هم متصل شده و شاخه اصلی آن به طول حدود 100 کیلومتر پس از آبیاری مزارع منطقه کُربال، به دریاچه بختگان می ریزند.

در سال های کم باران و به ویژه در فصل تابستان، ورودی دریاچه بسیار ناچیز است که در برخی سال ها منجر به خشک شدن این دو دریاچه می شود؛ آب این دریاچه ها شور بوده و نوع پوشش گیاهی اطراف دریاچه بستگی به میزان شوری آب دارد و در محل هایی که آب از شوری کمتری برخوردار است بیشه زارها و نی زارهای بزرگی را تشکیل داده است.

این دریاچه ها تعدادی جزایر خالی از سَکَنه دارند که مهم ترین آن ها جزیره نرگس است که از زیستگاه های مهم پرندگان مهاجر است. در اطراف این دریاچه ها، درخچه های پسته وحشی، بادام کوهی، کِیکُم و قیچ دیده می شود. علاوه بر آن پرندگان قابل شکاراز قبیل کبک تیهو  کبوتر وقمری  دارکوب جغد  وهوبره در اطراف دریاچه زندگی می کنند.

زیستگاه های این دریاچه نیز هر ساله در فصل پاییز میزبان ده ها هزار پرنده مهاجر از قبیل فلامینگو، درنا، غاز، آنقوت و تیجه می باشند. کف دریاچه ها در محل ورود آب شیرین پوشیده از گیاهان آبزی بوده و در نتیجه محل بسیار مناسبی برای زندگی آبزیان و ماهی ها می باشد. دریاچه های بختگان و طشک علاوه بر قابلیت های گردشگری، از ارزش اکولوژیکی و زیست محیطی قابل توجهی برخوردار می باشند.