موسسه گنجینه سرزمین پارس

از میان بقاع  متبرکه مذهبی  وآرامگاه امامزادگان مدفون در شیراز ،مشهور ترین آنها بقعه حضرت احمد بن موسی (ع ) است .مزار  آن حضرت تا دوره حکومت امیر عضد الدوله  در قرن سوم مخفی بود تا این که در آن دوران ،قبر آن امامزاده بزرگوار هویدا شد  وبارگاهی برآن نهادند .

در دوران اتابک سعدبن زنگی نیز تعمیراتی دراین بنا صورت گرفت وگنبدی بر روی آن ساخته شد ، اما در دوره آل اینجو در قرن هشتم تاشی خاتون مادر شاه شیخ ابو اسحاق اینجو پادشاه معاصر با حافظ رونقی دگر باره به این بقعه بخشید وگنبدی بلند وزیبا بر فراز آن بساخت .

البته در طول زمان توسط برخی از پادشاهان وحاکمان فارس تعمیرات وتزییناتی 

 در حرم شاه چراغ صورت گرفت به ویژه در دوران سلسله

آل اینجو وآل مظفر که شیراز پایتخت بود بر عظمت وشکوه این بقعه افزوده شد ودر دوران پس از پیروزی انقلاب اسلامی بر وسعت ورونق این

امامزاده اضافه گردید.

علاه بر بقعه احمدبن موسی (ع ) سایر بقاع امامزادگان همانند مقبره سید میر محمد (ع ) وسید علاالدین حسین (ع ) وعلی بن حمزه (ع ) نیز   از عناصر پایدار مذهبی  شیراز می باشند که در طول تاریخ طولانی بر تارک این شهر می درخشند از جمله بنای سید علاالدین حسین (ع) که مکان دفن ایشان تا قرن هفتم پنهان بود وبرای نخستین بار دراین دوران بار گاهی برای آن بر پا  سا خته وگنبدی بر روی این بنا احداث گردید که گنبد باغ شهرت دارد ولی بقعه فعلی آن در دوره صفویه ساخته شد ولی گنبد سازی وتزیینات وکاشی کاری در حرم  آن در دوره قاجاریه صورت گرفت  ودر دوران اخیر به ویژه پس از پیروزی  انقلاب اسلامی بر وسعت وشکوفایی آن افزوده گردید.