دردوره قاجاریه وسعت شهر شیراز تغییر نکرده و در همان محدوده دوره زندیه ثابت میماند ولی دیوارشهر رو به ویرانی میرود که آثار آن در حصار دور شهر به صورت گودالی باقی میماند.
در اواخر این دوره که حصار شهر فرو ریخته در چند جای آن شکستگی دیده میشد که مردم شهر از این نقاط رفت و آمد داشتند که این نقاط انتخاب شده در اصطلاح مردم شیراز کل نامیده میشد که هنوز هم این کلمه در بین آنها رایج است.
بنابر این در اواخر دوره قاجاریه، علاوه برشش دروازه ثابت دوره زندیه یعنی دروازه اصفهان، دروازه باغشاه، دروازه کازرون، دروازه شاه داعی، دروازه سعدی و دروازه قصابخانه، همچنان از چند محل نیز رفت وآمد جریان داشته از آن جمله کل مشیر در محل دروازه بیضای سابق، کل شاهزاده قاسم در انتهای خیابان احمدی، کل شیخ ابوذرعه در انتهای خیابان لطفعلی خان زند (میدان غدیر کنونی)، کل تیموری در ابتدای خیابان تیموری درمجاورت دروازه اصفهان که در مجموع تعداد آنها به ده دروازه و کل میرسید.
تا اواخر دوره قاجاریه این دروازههای ششگانه شیراز بودند که در جلو آنها میدانهای پوشیده از درختان کهن سال قرار داشت که به همان نام و نشان خوانده میشدند تا این که در نتیجه توسعه شیراز از سال 1300 شمسی به بعد موضوع دروازه در معماری شهری منتفی شده و همه دروازههای مذکور در داخل شهر قرارگرفتند. زیرا از این زمان به بعد شیراز در جهات غرب و شمال غرب گسترش یافته بود.