چنانچه میدانیم در دوران قدیم یکی از عوامل شکلدهنده در ساختار شهرهای سنتی دروازهها بودند و در این دوران دروازهها نقش ورودی و محل گذر از بیرون به درون شهر را ایفا میکردند. بسیاری از فعالیتهای اجتماعی و حتی آیینی در کنار این دروازه ها شکل میگرفت و گذر اصلی شهرها عموما از دروازه ای شروع شده و به دروازه ای ختم میشد.
میتوان گفت یکی از عناصر مشهود در ساختار بافت قدیم شیراز، دروازههای شهر هستند که در هر دورهی تاریخی توسعه یافته و به تدریج متحول شده اند. اگر چه شیراز در حال حاضر دروازهای به جز دروازه قرآن ندارد که آنهم به صورت نمادین در شمال شهر خودنمایی میکند.
دروازه قرآن هم از نظر قدمت و هم از دیدگاه شهرت عمومی از اهمیت ویژه ای برخوداربوده، بنابراین شیراز در زمرهی شهرهای قدیمی ایران است که در طول تاریخ 1400ساله خود در برخی دورهها دارای برج و بارو و دروازههای متعدد بوده است.
در منابع و اسناد تاریخی برای نخستین بار در دوره دیلمیان از دروازه قرآن و تنگ الله اکبر نام برده شده است. این دروازه تاریخی در آن زمان طاق مرتفعی بوده است که از سنگ ساخته و از بناهای زیبا و مستحکم قرن چهارم هجری به شمار میرفته است. در زمان فرمانفرمایی آل بویه هنگامی که عضد الدوله دیلمی در فارس میکرد بنا به دستور او، بنای دروازه شیراز نهاده شد تا قرآنی را بر بالای سر دروازه گذاشته شود تا مردم هنگام ورود وخروج از زیر قرآن رد شوند و مسافران به برکت عبور از زیر آن به سلامت مسافرت خود را پایان ببرند.
به مرور زمان طاق این دروازه شکسته و تخریب شد تا این که در زمان کریم خان زند(1172-1193) مجددا این دروازه قدیمی بازسازی شد و در قسمت فوقانی آن اتاقکی ساخته شد و دو جلدقرآن نفیس به خط ثلث در آن قرار دادند. در زمان قاجاریه که چند زلزله شدید شیراز را تکان داد. این دروازه نیز آسیبهای فراوانی دید اما به وسیله زکیخان نوری بازسازی و مرمت گردید.
این بنا تا سال1315شمسی برپا بود تا این که در طرح توسعه راه شمالی، این دروازه را که بر سر راه بود تخریب نموده و قرآنهای آن را به موزه پارس منتقل کردند. در سال1327شمسی یکی از بازرگانان مشهور شیراز به نام حاج حسین ایگار معروف به اعتمادالتجار موفق شد دروازه جدید قرآن را با فاصله کمی از دروازه قدیمی احداث نماید.