موسسه گنجینه سرزمین پارس

از زمان کریم خان زند یکی از کارهای وی این بود که تعداد محلات شهری را کاهش داد. در این دوره محله دروازه کازرون که تا این زمان خود به صورت محله جداگانه ای بود توسط این پادشاه ضمیمه محله سنگ سیاه شد و روی هم رفته به هر دو محله ادغام شده محله سنگ سیاه می گفتند که تا امروز هم به همین نام باقی مانده است.

اسم این محله، از نام دانشمند بزرگ عمر ابن عثمان ابوالبشر معروف به سیبویه بیضاوی است که عالم مشهور ایرانی در علم نحو زبان عربی است و چون وی در سال 194(ه. ق)در شیراز در گذشت در این مکان دفن گردید و چون سنگ مزار این دانشمند به صورت سنگ سیاهی بر روی مقبره وی قرار گرفته بود این محله به نام سنگ سیاه معروف گردید. قبر وی در گذشته ای نه چندان دور در گوشه­ی یک مغازه به صورت متروکه و به شکل نامطلوبی قرار گرفته بود که به مناسبت بزرگداشت مقام وی، آرامگاهی بر فراز این قبر ساخته شد.

بنابراین در ابتدا نام محله سنگ سیبویه بوده یعنی محله­ای که سنگ و مقبره سیبویه درآن قراردارد. ولی به مرور زمان در اصطلاح عوام و وجود سنگ سیاه بر روی مقبره وی به محله "سنگ سیاه" مشهور شده است.که همچنان امروزه هم به همین نام خوانده می­شود.

این محله در بافت قدیم شیراز از سمت جنوب و جنوب غربی به حصار شهر محدود می­شده است و از طرف شمال به محله میدان شاه و محله سر باغ و از سمت شرق به محله سر دزک محدود شده بود.

از بقاع متبرکه و آثار تاریخی این محله، علاوه بر آرامگاه سیبویه، بقعه امامزاده سید تاج الدین، بقعه امامزاده بی بی دختران، مسجد سیاوشان، مسجد علی، مسجد و حسینیه کردها و مسجد و حسینیه مشیر است. همچنین از خانه­های تاریخی مهم در این محله می­توان از خانه سعادت (موزه خاتم ) و خانه فروغ الملک (موزه مشکین فام ) و خانه صالحی (موزه لباس ) و خانه اوجی نام برد.

چنانچه قبلا گفته شد در حد فاصل این محله و محله سرباغ محل سکونت ارامنه در شیراز بود

که خود دارای بازارچه وکلیسایی است که در بین اهالی به سرجوب ارمنی­ها شهرت داشته است .

هم­اکنون در ضلع جنوبی این محله بلوار سیبویه و دروازه کازرون قرار گرفته و در مرزهای غربی

آن بخشی از خیابان قانی شمالی (قاآنی کهنه) واقع شده است که به چهار راه مشیر (کل مشیر)

ختم می­شود.